แม้ฟลูออไรต์จะมีคุณสมบัติทางออพติคอลอันยอดเยี่ยม แต่ต้นทุนการผลิตที่สูงทำให้ไม่เหมาะสำหรับการใช้งานทั่วไป เพื่อให้เลนส์กล้องรุ่นอื่นๆ มีประสิทธิภาพที่ดียิ่งขึ้น Canon จึงพยายามผลิตกระจกเลนส์แบบใหม่ที่มีคุณสมบัติคล้ายกับฟลูออไรต์ขึ้นมา ในช่วงแรกของทศวรรษนับจากปี พ.ศ. 2513 Canon ก็ประสบความสำเร็จในการพัฒนากระจกเลนส์ Ultra-low Dispersion (UD) เมื่อเทียบกับกระจกเลนส์มาตรฐาน กระจก UD จะมีดัชนีการหักเหแสงต่ำกว่า กระจายแสงได้น้อย และมีคุณสมบัติในการกระจายแสงบางส่วนได้อย่างดีเยี่ยม ดังนั้น การใช้เลนส์ UD ร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพจะให้ผลลัพธ์ที่ใกล้เคียงกับฟลูออไรต์ การพัฒนาและทำให้ชิ้นเลนส์ฟลูออไรต์และชิ้นเลนส์ UD ประสิทธิภาพสูงเหล่านี้เกิดขึ้นจริงส่งผลให้เกิดการผลิตเลนส์ “ซีรีย์ L” ในกลุ่มเลนส์เมาท์ FD คุณภาพสูงระดับ “Luxury” ในปี 2521
ในปี 2536 Canon ได้พัฒนากระจกเลนส์ Super UD ขึ้นมา ซึ่งนับเป็นการปรับปรุงที่ดีกว่ากระจกเลนส์ UD แบบเก่ามาก เลนส์ Super UD หนึ่งชิ้นสามารถทำหน้าที่ได้เท่ากับเลนส์ UD แบบเก่า 2 ชิ้น จึงให้คุณสมบัติทางออพติคอลเช่นเดียวกับฟลูออไรต์ กระจกเลนส์ Super UD ถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในเลนส์ EF400mm f/5.6L USM และสามารถลดความคลาดสีลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมทั้งช่วยลดขนาดโดยรวมของเลนส์เพื่อความคล่องตัวที่มากยิ่งขึ้น ด้วยประสิทธิภาพอันเหนือชั้น กระจกเลนส์ Super UD จึงกลายเป็นคุณสมบัติสำคัญของเลนส์ซีรีย์ L หลายรุ่น
